Κωνσταντινάτο οξυντέ με επίχρυσο στεφάνι από ασήμι 925 – 16mm

Κωνσταντινάτο οξυντέ με επίχρυσο στεφάνι από ασήμι 925 – 16mm

Ασημένιο οξυντέ Κωνσταντινάτο με επιχρυσωμένο στεφάνι

Υλικό: ασήμι 925

Μέγεθος: 16mm

Η αλυσίδα δεν περιλαμβάνεται.

Τι είναι το Κωνσταντινάτο και τι συμβολίζει;

Όταν γίνεται λόγος για φυλαχτό-κόσμημα, το Κωνσταντινάτο αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά, και διαχρονικά κομψά φυλαχτά του οποίου η ιστορία είναι μακρά, και εκτείνεται από την εποχή του βυζαντίου εώς και σήμερα, όπου έχει επανέλθει ως αναπόσπαστο κομμάτι της μόδας.
Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε αναμνήσεις από τις παλαιότερες γενιές για τις οποίες το φυλαχτό ήταν το πρώτο και σημαντικότερο “δώρο” που δεχόταν ένα βρέφος προκειμένου να το προστατεύει από την κακοτυχία και να του φέρνει “γούρι”.
Ωστόσο για την ιστορία του Κωνσταντινάτου θα χρειαστεί να ταξιδέψουμε λίγο πιο πίσω…

Η γέννηση της ιστορίας

Η ύπαρξη του Κωνσταντινάτου ξεκινάει από την εποχή του Βυζαντίου… Μια από τις πιο σαγηνευτικές πόλεις του κόσμου είναι η Κωνσταντινούπολη. Μια πόλη με τεράστια ιστορία, χιλιοτραγουδισμένη και εμβληματική στο μυαλό του ελληνικού έθνους. Όπως είναι γνωστό, το όνομά της προέρχεται από τον ιδρυτή της, τον αυτοκράτορα και άγιο της χριστιανικής εκκλησίας Μεγάλο Κωνσταντίνο, ο οποίος μετέφερε την πρωτεύουσα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στην περιοχή του Βυζαντίου.

O Μέγας Κωνσταντίνος με τις ενέργειές του βοήθησε στην εξάπλωση του χριστιανισμού και της καθιέρωσής του αργότερα ως την επίσημη θρησκεία του κράτους. Η Κωνσταντίνου Πόλις λοιπόν έγινε το σπουδαιότερο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο για πολλούς αιώνες με σήμα κατατεθέν τον επιβλητικό ναό της Αγίας Σοφίας.

Η θρησκευτική παράδοση αναφέρει πως όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος και η Αγία Ελένη βρήκαν τον Τίμιο Σταυρό, τον τεμάχισαν και μοίρασαν τα κομμάτια του σε μονές και μοναστήρια. Στη συνέχεια μάζεψαν τα πριονίδια και να ρινίσματα από τη κοπή αυτή και τα έδωσαν σε έναν χρυσοχόο στην Κωνσταντινούπολη για να κατασκευάσει ένα φυλαχτό για τα παιδιά.

Κατά μια δεύτερη εκδοχή, τα ρινίσματα από την κοπή του Τιμίου Σταυρού συλλέχθηκαν με σκοπό τη κατασκευή αυτοκρατορικού νομίσματος.

Το Κωνσταντινάτο πήρε, λοιπόν, το όνομά του από τον Αυτοκράτορα, και απεικόνιζε στη μία πλευρά τον Κωνσταντίνο και την Ελένη, και στην άλλη τον σταυρό και το “Ιησούς Χριστός Νικά” (ΙΧΝΚ).

Από το “χθές” στο “σήμερα”

Αυτά τα χρυσά νομίσματα με τη μορφή του Αγίου Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένη με τον Σταυρό στη μέση απέκτησαν υψηλή αξία με το πέρασμα των χρόνων.

Έτσι συνηθίζεται να προσφέρονται ακόμα και σήμερα σε νήπια χρυσά νομίσματα, είτε ως δώρο στη γέννηση του παιδιού, είτε μετά στη βάφτιση ως φυλαχτό για καλή τύχη, υγεία και ευημερία.

Το Κωνσταντινάτο έχει ισχυρή παρουσία στο χώρο των κοσμημάτων παίρνοντας διάφορες μορφές, μεγέθη και σχήματα ανάλογα με τις ανάγκες και το στυλ του καθενός, διατηρώντας πάντα το πολιτισμικό και λαογραφικό περιεχόμενό του.

Ιησούς Χριστός Νικά!

Μερικές σκέψεις πάνω σε αυτή την πολύ απλή, μα γεμάτη νόημα φράση…

Όταν αντάμωναν οι πρώτοι χριστιανοί, κοιτάζονταν στα μάτια κι αντάλλασσαν ασπασμό λέγοντας: “Ιησούς Χριστός Νικά”. Ο άνθρωπος σήμερα που θα τ᾽ ακούσει αυτό, το θεωρεί παρωχημένο. Στους περισσότερους, η σκέψη θα πάει στη γιαγιά απ’ το χωριό που κάποτε μας σταύρωνε μονολογώντας “Ιησούς Χριστός Νικά κι όλα τα κακά σκορπά”… Κι όμως! Κι οι αρχαίοι χριστιανοί ξέρανε, κι η γιαγιά στο χωριό ήξερε -καλύτερα από εμάς! Θα πεις “η γιαγιά στο χωριό; -τι είχε ζήσει η γιαγιά στο χωριό”;

Ας σκεφτούμε κι ας διδαχθούμε απ’ αυτούς. Έχουν ζήσει εποχές που δεν υπήρχανε κλειδιά στις πόρτες και μοιράζονταν ό,τι είχαν, έτρεχαν στη λύπη του άλλου και στη χαρά στήνανε αυτοσχέδιες χορωδίες να εισοδέψουνε τη νύφη στην εκκλησία. Σταύρωναν κάθε αρχή και κάθε έργο. Ο Χριστός ήταν παρών. Στις καταστροφές και στους σεισμούς, Άγιοι περπατούσαν στα συντρίμμια -και τώρα περπατάνε, μα δε τους βλέπουμε όλοι.

Το θέμα δεν είναι τι βλέπεις, ούτε τι ζεις αλλά πως το ζεις. Η βαθιά πίστη ότι ο Ιησούς Χριστός νικάει τα πάντα και σκορπίζει κάθε κακό, δεν ήταν μόνο ευχή, αλλά ζωή, δρόμος αντιμετώπισης της κάθε δυσκολίας… Και τι δε περάσανε; Ο περασμένος αιώνας γέμισε από αίμα, από φυγή και διωγμό. Αυτά περάσανε οι γιαγιάδες μας. Δόξα -όμως- τω Θεώ: σα πομπή ιερή επιβιώνει απ’ την αρχαιότητα του χριστιανισμού, η δοξολογία του εν Τριάδι Θεού. Η ομολογία ότι, στ’ αλήθεια, “Ιησούς Χριστός Νικά”.

Ερχόμαστε σήμερα. Ανοίγουμε τις πόρτες και τα παράθυρα των σπιτιών μας και βλέπουμε μια κοινωνία που ξεχνά ότι ο Ιησούς Χριστός Νικά… Οι χριστιανοί όμως ντυθήκαμε απ’ τον Χριστό -δεν πιστεύουμε σε κάποιαν αοριστολογία, ή σε κάποια παραμυθάκια που μας φτιάχνουν τη διάθεση…! Το λέμε τούτες τις μέρες στην εκκλησία: Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε!

Ντυθήκαμε τον Χριστό. Ο Χριστός μας έκανε μαθητές Του. Τι κι αν η κοινωνία ξεχνά ότι Ιησούς Χριστός Νικά;

Έρχεται, λοιπόν, ο Χριστός και δε καλεί κάποιον άλλον, αλλά εσένα κι εμένα ώστε να γίνουμε σημάδια της Ανάστασής Του. Σε τούτη εδώ τη κοινωνία που ζούμε, όχι σε κάποιαν άλλη! Δεν είμαστε μόνοι: έχουμε δύναμη απ’ τον ουρανό. Κοινωνάμε το Σώμα Του και το Αίμα Του. Μας χαρίζεται η Χάρη του Νικητή του Θανάτου! Ε, ας λάμψουμε μες την κοινωνία!

Όταν το “Ιησούς Χριστός Νικά” γίνει η ζωή μας, τότε κάθε της πτυχή θα κοσκινίζεται απ’ του Χριστού τη νίκη. Κάθε χρόνος που περνά θα ‘ναι ευφρόσυνος, χρόνος σωτηρίας. Αμήν, γένοιτο.

Ιάσων Ιερομ.