Ο Γέρων Χατζηγεώργης ο Αθωνίτης (1809-1886)
Γέροντος Παϊσίου του Αγιορείτου
Πρόλογος
Οι απόγονοι πάντοτε έχουν ιερό καθήκον να γράφουν τα θεία κατορθώματα των Αγίων Πατέρων της εποχής τους και τον φιλότιμο αγώνα που έκαναν, για να πλησιάσουν στον Θεό. Φυσικά, με το να γράφουμε για τους Αγίους μας, πάλι εμείς ωφελούμαστε, διότι μ’ αυτόν τον τρόπο τους θυμώμαστε και προσπαθούμε να τους μιμηθούμε, και οι Άγιοι τότε συγκινούνται περισσότερο και μας βοηθούν, για να φθάσουμε και εμείς κοντά τους.
Εάν λοιπόν για τις αρετές των δικαίων ψυχών (Αγίων Πατέρων μας) πρέπει να μιλάμε και να γράφουμε, πόσο μάλλον δεν πρέπει να αμελούμε ή να σιωπούμε για τις ψυχές των δικαίων, αλλά και πολύ αδικημένων Αγίων Πατέρων μας, που ταλαιπωρήσαμε με διωγμούς και εξορίες εμείς οι ταλαίπωροι άνθρωποι με τις ανθρώπινες αδυναμίες μας, ζήλειες, φθόνους! …
Οι άδικοι, εάν μετανοήσουν ειλικρινά, σώζονται και αυτοί. Ενώ οι αδικημένοι σώζονται, αλλά και ανταμείβονται και είναι τα πιο αγαπημένα παιδιά του Θεού! «Κύριος αγαπά δικαίους» (Ψαλμ. 145). Η Αγία Γραφή συνέχεια εγκωμιάζει τις ψυχές των δικαίων, και των δικαίων οι προσευχές εισακούονται. «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη» (Ιάκ. ε’, 16).
Μεταξύ λοιπόν των αδικημένων Πατέρων της Εκκλησίας μας είναι και ο Οσιώτατος Πατήρ Γεώργιος ο Χατζη-Γεώργης, ο οποίος είναι ένας σύγχρονος Άγιος της εποχής μας, αλλά, μπορούμε να πούμε, και μεγάλος Άγιος ανάλογα με την εποχή μας.
Είχε αφήσει μεγάλο όνομα ο Γέροντας! «Μεγάλος ασκητής και πολύ νηστευτής», έλεγαν. Άφησε δε και το όνομα του ακόμη ως επίθετο για τους πολύ νηστευτάς· «Αυτός είναι Χατζη-Γεώργης!», έλεγαν.
Όταν είχα έρθει στο Άγιον Όρος και γύριζα μέσα στο Περιβόλι της Παναγίας, όπως συνήθως όλοι οι αρχάριοι, για να βρω τα αρωματισμένα λουλούδια της Παναγίας (Αγίους Γεροντάδες) και να πάρω λίγη πνευματική γύρη, απ’ όλους θα άκουγα να μιλάνε με πολλή ευλάβεια και θαυμασμό για τον Χατζη-Γεώργη! Όλα αυτά που άκουγα τότε, με έκαναν να τον ευλαβούμαι πιο πολύ και να ενδιαφερθώ περισσότερο. Γι’ αυτό ήρθα σε επαφή με εγγόνους του (δηλαδή των υποτακτικών του υποτακτικούς), καθώς και με πατριώτες του Καππαδόκες, όπως με τον Πατέρα Στέφανο της Ι. Μονής Εσφιγμένου, τον Γέρο-Βασίλειο τον Καρακαλληνό, τον Παπα-Σεραφείμ τον Αγιογράφο και άλλους κοντοχωριανούς του Γέροντα Χατζη-Γεώργη.
Όσα λοιπόν μάθαινα τότε, τα σημείωνα στην μνήμη μου για να ωφεληθώ, και τώρα χρειάστηκε να τα σημειώσω και σε τετράδιο, για να ωφεληθή και καμμιά άλλη ψυχή. Βρήκα δε και πολλά στοιχεία από ευλαβείς Ρώσους, που είχαν γράψει, όχι μόνο για τον Χατζη-Γεώργη, αλλά και για τον Γέροντα του, ακόμη και για τον Πνευματικό του Παππού τον Γερο-Αυξέντιο. Μου έδωσε επίσης και ο ησυχαστής Ρώσος Παπα-Αντώνης, ο Καρουλιώτης, αρκετά στοιχεία.
Φυσικά, ό,τι και να γράψη κανείς, θα είναι πάλι λίγα για τον πολύ Χατζη-Γεώργη! Την ευχή του να έχουμε. Αμήν.
Σελίδες: 92
